اشعار

ای انـتـظـارِ جـاری ده قـرن تا هـنوز            بی‌تو غروب می‌شود این روزها هنوز

اما هنوز چـشمِ جـهـانی به راه توست            این جمعه آه می‌رسی از راه یا هنوز؟

با اشـتـیـاق رؤیـت تـو رو بـه آسـمـان            هر چشم، خیره است ولی ابرها هنوز

بـاران پـاک رحـمـتی و خاک می‌کشد            هر لحظه انـتـظـار نـزول تو را هنوز

تو وعـدهٔ خـدایی و جـاری‌ست یـاد تو            در خواهـش مکرّر هر «ربنا» هنوز

در انـتـظـار جـمـعـهٔ تو نـدبـه می‌کـند            نـاحــیــهٔ مــقــدسـهٔ کــربــلا هـــنــوز

ســلام فـلـسـفــۀ چــشــم‌هـای بـارانـی!            ســـلام آبــروی سـجـده‌هـای طــولانـی

بیا که ما همه چـشم از گـناه می‌پـوشیم            چرا تو این همه از خلق رو بپوشانی؟

چـقـدر بـر سـر بــازارهـا قــدم زده‌ای            که یک معـامله سر گـیرد از مسلـمانی

چـقـدر موقـع قـحـطی صدا زدیم تو را            و یـادی از تـو نـکـردیـم در فــراوانـی

قـــرار بــود بــســازیــم خــانــۀ دل را            چه شد که ساخته شد خانه‌های اعیانی؟

چه عهدها که پس از هر دعای عهد، شکست            چه نـدبـه‌ها که نشد موجـب پـشـیـمانی

اضافه شد به غم تو چقدر سال به سال            و ما چـقـدر گـرفـتـیـم بی‌تـو مـهـمـانی

چقدر در پی ما گشته‌ای چراغ به دست            مـیــان هـمـهـمـۀ کـوچـۀ چــراغــانــی

نه روضه‌هـای مـحـرم تو را تـسلا داد            نه شاد کـرد تو را جـشن‌های شـعـبانی

خودت بیا بنشین و بخوان و اشک بریز            خودت خطیب، خودت مستمع، خودت بانی

بخوان که روضه از آن حنجره شنیدنی است            بـه لـهـجـۀ عــربـی، بـا زبـان قــرآنـی

بگـو چگـونـه به هـنگـام آب نـوشـیـدن            همیشه می‌رسی از تشنگی به حـیرانی

فدای سـرخـی چـشم سـیاه تو که هنوز            درون گـودی مـقـتـل نـمـاز می‌خـوانی

اول از نـور رخت آینه را حـیران کن            هر چه خواهی پس از آن چهره ز ما پنهان کن

نـتـوانـسـتم اگر بـوسـه به دستت بـزنم            بـلـدم پات بـیُـفـتـم به من اطـمیـنان کن

مــیـزبـان هــمـۀ خـلـق، ســر سـجــاده            منِ محـتاجِ دعـا را به دعا مهـمان کن

دم ز عشق تو زدم، بازدم از عشق دگر            نَفْسِ یاغیِ نَفَس‌های مرا همخـوان کن

من که در راه رسیدن به تو پایم لنگ است            تو قدم رنجه کن و فاصله را جبران کن

روزیِّ گـریۀ ما قـطـع شـده بـیـکـاریم            اسم رزّاق خـدا، آجـرمـان را نـان کن

ای شمایی که خلائق اثر صنع شماست            لطف کن قصر بدی‌های مرا ویران کن

شده‌ام مثـل کـشـاورز بـدون محـصول            رحم بر مزرعه‌ای که شده بی‌باران کن

هر کجا صحـبت آزردن عـاشق‌ها بود            پشت در ماندن و فریاد مرا عنوان کن

فعل تو واجب عـینی ست فـدایت بشوم            صبح‌ و شب مثل خودت چشم مرا گریان کن

شـمر دسـتـور گرفت از پسر مـرجانه            بر تنش اسب بتاز و بدنش عـریان‌ کن

صاحب عزای خون خدا صاحب الزمان            دردآشنای صبح و مسا صاحب الزمان
ایـن روزهـا شـبـیـه اسـیــران نـیــنــوا            داری هـوای مـهـد بلا صاحب الزمان

پـای پـیـاده با عَـلَـمی روی دوش خود            راهی شدی به کرب وبلا صاحب الزمان
خاک ِمسیر، گِل شده از اشک چشم تو            داری همیشه سوز و نوا صاحب الزمان
موکب به موکـب از ته دل آه می‌کشی            با یـاد درد فـاطـمـه‌هـا صاحب الزمان
لب تشنه و گرسنه در این راه رفـته‌اند            خسته بدون آب و غـذا صاحب الزمان
از خار و زخـم پـای رقـیّه کنی تو یاد            با تـاول نشـسـته به پـا صاحب الزمان
بـا دیـدن نی و عـلـم و پـرچـم و کـتـل            هستی به یاد رأس جدا صاحب الزمان
هرجا طناب، دیده‌ای از خاطرت گذشت            بستـند دست جـدّ تو را صاحب الزمان
خسته و دل شکسته اگر می‌رسی به طف            زیـنب رسیـده با قـدِ تا صاحب الزمان
رفـته مـیان مـقـتل و دیـده به جـسـم او            زخم سنان و سنگ و عصا صاحب الزمان

اشک است همدم دلِ هجران کشیده‌ها            آخـر سـپـیـد شد به رهِ تـو چـه دیـده‌ها

روزی اشک ما همه در چشم‌های توست            ای نالـه‌دارِ تنـگِ غـروب و سپـیـده‌ها

تو ناز کـن لیـلی خـیـمـه‌نـشـینِ عـشق            نـازِ تو می‌کـشـنـد گـریـبـان دریـده‌هـا

می‌گفت عاشقی که تو را در بغل گرفت            مائیم و اشک حسرتی و این شنـیده‌ها

آرامِ جـانِ فـاطــمـه بـرگـرد از سـفـر            چشم انتـظار تو همه قـامت خـمـیده‌ها

ای کاش امشبی که رویِ سویِ کربلا            مـا را دعـا کـنـی وسـط بـرگـزیـده‌هـا

تا می‌شـویم لحـظـه‌ای دلـتـنگ کـربلا            دل را حـرم کـنیم به این اشک دیده‌ها

ره وا کـنـیـد قـافـلـه ســالار مـی‌رسـد            زیـنـب بــرای دیـدن دلــدار مـی‌رسـد

ای قــلـب داغ دیــدهٔ عــالــم بـیــا بـیـا            صـاحـب عـزای مـاه مـحـرم بـیـا بـیـا

خیمه به خیمه، روضه شدم‌ در فراق تو            ای هـمـنـشـیـن گــریـهٔ نـم‌نـم بـیـا بـیـا

اشک فـراق، شـور شعـور آفـرین بود            شـیرین شـود ز فیض تو زمزم بیا بیا

شد شامل دعای تو هر کس به روضه‌ها            بـهـر فـرج دعـا کـنـد هـر دم بـیـا بـیـا

در خیمه‌ای که روضه عباس شد به پا            مـن بـا امـیـد قـول تـو مـانـدم بـیـا بـیا

ما نوکریم، خوب و‌ بد از هم سوا نکن            مـا را بـبـر به عـلـقـمـه درهـم بـیا بـیا

افـتـاد سـرو عـلـقـمـه و گـفـت یـا اخـا            نه مشک مانده است و نه پرچم بیا بیا

گر مشک تیر خورده صدا زد نرو نرو            امـا گـرفـتـه اسـت حــرم، دم بـیـا بـیـا

چشم و دو دست و فرق سرش، وای مادرم            طـوبای من گـسـسـته شد از هم بیا بیا

همه عمر در تباهی همه عمر غرق غفلت            به دلم هزار غصه به دلم هزار حسرت

پی کار خویش بودم پی کار من دویدی            ز بزرگی تو شاها چه کنم من از خجالت

چه زیان تو را که یک دم بغلت کنم عزیزم            نظری که شام هجران برسد به صبح وصلت

دل من گـرفـته آقا تو بـیا برس به دادم            سحری تو یاد من کن که خوشم به این حمایت

به هوای گـریه‌هایم تو فقـط بمان برایم            تو بسی برای نوکر به غریبه‌ها چه حاجت

نفسی که بی‌تو باشد برود که برنگردد            به تو بسته است جانم ز نخست تا قیامت

منِ کـربلا نـرفـته به خـودت امـیدوارم            سفـرم به گردن تو، بنـما قـبول زحمت

همه روضه‌ها اگرچه زده آتشی به جانت            به دلت دو صد شرر زد غم روضۀ اسارت

بـازم سـلام نـوکـرتـان بی‌جـواب شد            ده پاسخی قـسم به خـدا دل کباب شد

تا کی فراق و ندبه و اندوه و انتظار؟            رویی نشان بده، دل نوکر که آب شد

آقا چه خواب‌ها که بـرای ظهـور تو            هرجمعه بی‌ظهور تو نقش برآب شد
رویـم سـیـاه، پـای قـــرارم نـبــوده‌ام            این هـفـته باز نامۀ نوکـر خراب شد
این هـفـتـه بـاز مثل همیشه گـناه من            با سـوز نالـه‌هـای شما بی‌حـساب شد
من را به چشم نوکریت نیک بنگرند            خوبی ندارم، آنچه تو دادی ثواب شد
در ندبـه‌ها به یاد شما گـریه می‌کـنـم            شاید دعـای گـریه‌کـنت مستجاب شد

مجـنون شـدم از بسکه لـیلا را ندیدم            آمــد مــحــرّم، بــاز آقــا را نــدیــدم
کو آنکسی که پیرهن مشکی تنم کرد            من کـور بـودم، مـاه زهـرا را ندیدم

طوبی لکم می‌گـفت با هر یا حـسیـنم            در روضه هم آن قـدّ طـوبا را ندیدم

خیمه زدم در کوچۀ ماتم، ولی حیف!            خـیمه‌نـشین دشت و صحرا را ندیدم
سائل شدم، آواره باشم پـشت این در            عمری‌ست که آن روی زیبا را ندیدم
نوحوا علی الارباب؛ این دستور زهراست            من طـعـنـه‌های اهل دنـیـا را نـدیـدم
تلـخـم، ولی قـند فراوانم حسین است            شـیـریـنی حـلـوا و خـرمـا را نـدیـدم
دسـتـم دخـیـل پـرچـم است الحـمـدلله            والله! درمـــان اطــبّــــا را نـــدیـــدم
آقا بیا یک سر بـزن بر نـوکـر خـود            آقــا بـیـا شـایـد کـه فــردا را نـدیــدم
حاجت‌روایم کن تو را جان ابالفضل            دو سال شد که صحن سـقا را ندیـدم

قسم به رایحـۀ عـطر یـاس خوشـبویت            تو آمدی به سـویم، من نـیـامدم سـویت
همیـشه خـیر دعـایت نـجـات داده مـرا            مرا بـبـخـش اگـر کـم شـدم دعـاگـویت

خوشا به قـسمت بحـرالعـلوم و نائـینی            نـگـاه مـا که نـیـفـتـاده اسـت بر رویت
چه آرزوی بـزرگی‌ست، نیـسـتم لایـق            که جان دهم دم مرگم به روی زانویت
بیـا گـذر کـن ازین روسـیـاهِ بـد رفتار            قسم به حُسن جمالت، به خُلق نیکویت
سحـر هـمیشه به یـاد حـسین، گـریانی            رسیده است به ما هم طـریقه و خویت
فدای عمۀ مظلومه‌ات که گفت: حـسین            چه آمده به سـر آن دو چـشم دلـجـویت
دلـم گـرفـته عزیزم بگـو چه کار کنم؟            به پنجه، خولی ملعون گرفته گیسویت

اگر چه چـشمِ تـری زیر آن قـدم داریم            دوباره مثل دو چشمت هوای غم داریم
نـگـاهِ فـاطـمـه مـا را رعـیـتـت كــرده            هزار شكـر كه ما نـسبـتی به هم داریم

دوباره مادرتان چای روضه را دم كرد            دوبـاره بـین حـسـیـنـیـه و تو دم داریـم
دوباره وقتِ زمین خوردنِ تو آمده است            دوباره یك دهه غـم‌های پشتِ هم داریم
تو بوی كرب و بلا می‌دهی؛ بیا بنشین            تو شالِ خاكی و ما حسرتِ حرم داریم
از آن زبـانِ مـقـدس از آن لـبانِ كــبود            امــیـد گـفـتـنِ یـك بـار نــوكــرم داریـم
برای آنكه بسـوزیم شـعـله می‌خـواهـیم            بـرای آنكه بـمـیـریـم گـریـه كـم داریـم
بــیـا بـه خــاطـر اُمُّ الـبـنـیـن بـده اذنـی            كه كُـشـته‌گـانِ شـب روضۀ عـلـمداریم

کسی که از امام عصر خود خواهد وصالش را            کسی که آرزو دارد نظاره بر جمالش را
ندارد چاره‌ای جز این که بشناسد در این دنیا            صراط مستقیمش را، حرامش را، حلالش را

خیالِ معصیت، معصیت است و منتظر باید            نگه دارد از اوهام خطا فکر و خیالش را
تعجب می‌کنم از عاشقی که بهر یک لذت            به آتش می‌کشد سرمایۀ هفتاد سالش را
چگونه ادعای بنـده بودن می‌کند، آن‌که            نمی‌پردازد از مازاد مالش، خمس مالش را
چه حیف است اشک آقا خرج رسوایی ما گردد            روان می‌سازد این اعمال ما اشک زلالش را

محب آل حیدر لحظه‌هایش مملو از ذکر است            همیشه مغتنم می‌داند از دنیا مجالش را
شهید از کل دنیایش برید و در ازای آن            از این ترک تعـلق یافته راه کـمالش را
بسوز ای دل برای غصه‌های عمۀ سادات            که روی نیزه‌ای کامل شده بیند هلالش را

ای کاش یک ثانیه با ما همنـشین باشی           سخت است عمری اینچنین تنهاترین باشی

خاک “دلم” تـسخـیرِ بیگانه نخـواهد شد           ای دوست! وقتی صاحب این سرزمین باشی

شب، نور تو در کوچه‌های شهر جاری شد           تا مثـل فـانـوسی بـرای اهـلِ دین باشی

دست خـدا ترجـیح داده دستِ‌کـم اینـبار           تا دست فـتنه رو شود، در آستین باشی

خـیـلی به چـشـمان عـلـی‌وار تو می‌آیـد           در مسجد سهـلـه امیـرالمـومـنـین باشی

دنیا رکابش را هزاران سال صیقـل داد           تا شاید این جمعه رکابش را نگین باشی

زهـرا برای غربتت بارید از آن دم که           فـهـمـید تو بـایـد غـریبِ ‌آخـرین بـاشی

ای‌کـاش ما هم مهـزیـارت می‌شـدیم آقا           وقتی میان شیـعه گرمِ دست‌چـین باشی

با درد و با اندوه و با گریه عجین باشم           با درد و با اندوه و با گریه عجین باشی

تا کی قرار است از فراقت اینچنین باشم!؟           تا کی قرار است از صبوری اینچنین باشی!؟

خیلی دلم می‌خـواهد آقا وقت جـان‌دادن           آن لحظه‌ها، آن لحظه‌های واپسین، باشی

اشکِ منِ بی‌معـرفت خشکـیده، باید هم           تو همچنان دلواپس هَل مِن مُعین باشی

بـار گـنــاهـان مـنِ نـامــرد بـاعـث شـد           تا جای من پیش خدا تو شرمگین باشی

پای برهنه، کـربلا، با تو، چه می‌چسبد           خیلی دلم می‌خواست با من اربعین، باشی

برگرد، روضه، روضۀ سقاست، پس برگرد           تا روضـه‌گـردانِ یـلِ اُمُّ الـبـنـیـن بـاشی

با آن عمود سهمگینی که به فرقت خورد           باید علمدار! این چنین نقش زمین باشی

با گریه دستم را به سـاغـر می‌رسانی            ایـام هـجـران را به آخـر مـی‌رسـانـی

بیـزارم از آن سـفره که دورش نباشی            رزق مرا در روضه بهـتر می‌رسانی

وقـتی که خـانـه، خـانـۀ جـدّ تـو بـاشـد            شخـصـاً گـدا را تـا دم در می‌رسـانـی

امـروز که داغ همه داغ حـسیـن است            تـسـلـیـت مـا را به مـادر مـی‌رسـانـی

قطعاً تو در شش گوشه سرگرم طوافی            کِی این زیارت را به نوکر می‌رسانی

امشب برای من درِ میـخـانه جا بگیر            ای مهربان‌تر از همه دست مرا بگیر

بـار گـنــاه و روی سـیـاه مـرا بـبـیـن            قلب مرا ازین همه جرم و خطا بگیر

من دل بریدم از همه و دل شکـسته‌ام            بهـر دل شـکـسـتـۀ ما هـم دعـا بگـیر

جانم به لب رسیده ازین بار معصیت            آقـا بـیــا بـرای دل مـا جــلا بـگــیــر

دردی به سینه دارم و بر سینه می‌زنم            با اشک چشم روضه برایم شفـا بگیر

دور از تو حال و روز من بی‌نوا بد است            این حـال زار را ز من بـی‌نـوا بگـیر

مولا تو را قـسم به دل زینب و رباب            امـشـب برای ما سـفـر کـربـلا بـگـیر

عمری گدای هر شب این خانـواده‌ایم            بــوی گـلاب را ز دل آشــنــا بـگـیـر

مـاه مــحـرم آمـد و بـیــرق بـپـا شـده            امشب بیا به مجـلس ما و عـزا بگـیر

شال سـیاه و پـرچـم مشـکی بـیـاورید            با روضه‌های شـاه شهـیدان نـوا بگیر

حال و هوای سینه زدن دارد این دلـم            جان مرا میان همین روضـه‌ها بگـیر

بیا که با غـم عـشـقـت به آسمان برسم            به باغ نسترن و یاس و بوسـتان برسم

منی که دل به هوای وصال خوش کردم            بیا که در شب هجـران به آستان برسم

به چشمه‌سار دو چشمم بریز باران را            بـیـار بـادۀ نـابـی بـه بـیـکـران بـرسـم

کـبـوتـر دل مـن پـر زد و هـوایـی شـد            بریـز دانـه که امـشب به آشـیـان برسم

تو سـایـه سـر مـایی و ما گـدای تـوأیم            بیا به حـضرت دلـدار مهـربـان بـرسم

تمـام صبـر و قـرارم قـرار مـا این شد            نگـارم از سـفـر آیی به دل‌سـتان برسم

رسـیده مـاه عـزا صاحـب عـزا برگرد            بیا که سیـنه‌زن و زار و ناگران برسم

تـمام کـوچه و بازار روضه می‌خـواند            برس به داد دلـم تا به دیـگـران بـرسم

بیا که شال عزا روی دوش لاله نشست            به سینه می‌زنم امشب به ارغوان برسم

میـان سـیـنه حـسـیـنـیـه دارم آقـا جـان            کمک کن از شب اول به کاروان برسم

به روضه آمده خورشید و ماه بر سر زد            چه می‌شود که غزل‌خوان و روضه‌خوان برسم

هـلال مــاه عــزا آمــد و نــیــامــده‌ای            بیا و روضه بخوان تا به بذل جان برسم

بگـو که عمه سـادات را کـتک زده‌اند            بخوان که با عطش و ناله و فغان برسم

بخـوان که پیـکـر شه‌زاده ارباً اربا شد            بخوان که گریه کنم یا که ناتوان برسم

بگـو که فـرق عـلـمدار خـیمه‌ها وا شد            بیا به روضه که من هم در آن میان برسم

بخوان ز قحطی آب و رباب و لالایی            بخوان به سینه زنی‌های بی‌امان برسم

به بـزم مـاتـم مـا هـم بـیـا گـل زهرا            به جـمع اهل عـزا هـم بیا گـل زهرا

بـه پـیـشـواز تــمـام پـیـاده‌هـا رفـتـی            به پـیـشِ راه گـدا هـم بـیا گـل زهـرا

اگر به موکـبِ احـباب سر زدی، آقا            به هـیـئت رفـقـا هـم بـیـا گـل زهـرا

برای دلخوشیِ اهل روضه، گه گاهی            به الـتـمـاس دعـا هـم بـیا گـل زهـرا

به دور دست، به دیدار نوکری نالان            که مانده از تو جـدا هم بیا گل زهرا

من از تـو هـیچ نـدارم توقـعـی، امـا            بـه دیـدن فــقــرا هـم بـیـا گـل زهـرا

اگر کـمی خـودمانی شدم، ببخـشـیدم            به خـوش خـیالیِ ما هم بیا گل زهرا

بیا که هدیه کـنم روضۀ عـمو عباس            به گـریه بر شهـدا هم بـیا گـل زهرا

قسم به آن قمری که عمود آهن خورد            قـسم به دست جـدا هم بـیا گـل زهرا

به مشک پـارۀ سقـای کـربلا سوگـند            به اشک خـون خدا هم بیا گل زهـرا

عشیره‌اش همه در خیمه بی‌عمو ماندند            به خـیـمۀ اسـرا هـم بـیـا گـل زهــرا

به حقِّ خوردنِ سیلی، ز دست نامحرم            به وقـت هـلهـله‌ها هم بـیا گـل زهـرا

نـام تو زینتِ هر زمـزمـه یابنَ الزهرا            می‌دهـیـمَت قـسمِ فـاطـمه یابنَ الـزهرا

یابنَ مظلـوم! قسم بر غمِ زهـرا برگرد            شرمساریم ز روی تو، ز صحرا برگرد

یک مُحرم ز غمت خانه تکانی کردیم            گریه بر جـدِّ غـریبت هـمگـانی کردیم

کارِ ما، نـالـهٔ یابن الحـسنِ تنهـا نیست            آنکه یک عمر شعاریست، یقین از ما نیست

ما که از کشتهٔ بی‌غسل و کفن می‌گوئیم            با مخاطب ز دلِ روضه سخن می‌گوئیم

ما اگر نـامه نوشـتـیم بیا، با خـون بود            همچو زهرا ز فدک، صورتمان گلگون بود

ما گرفـتار حـسیـنـیم، خدا شاهدِ ماست            تا ابد یـارِ حـسیـنـیم، خـدا شاهدِ ماست

کِی دگر مسـلـمِ دوران سرِ بازار شود            «نـگـذاریم دگر واقعـه تـکـرار شود»

مَـردِ مـیـدان عـمـل، پـای ولی می‌ماند            در رکـابِ سـپـهِ سـیـد عـلـی مـی‌مـاند

پشت بر راه امام و شهدا باشـد، نـنگ            نهَراسیم ز تهدید و ز تحریم و ز جنگ

ما سـخـن را ز لـسـان شهـدا می‌گوئیم            «نَه» به هر لایحهٔ بی‌سر و پا می‌گوئیم

با شما دوست و با دشمن‌تان در حربیم            آگه از بَـد دلـی و تـوطـئه‌های غـربـیم

مُزدِ ما را سفر کرب و بلا خواهد داد            اربعـین پاسخِ هر توطئه را خواهد داد

تا که در راهِ حرم، با قـدَمت هـمراهیم            کِی چنان کور دلان از رَهتان گمراهیم

ما ز تو، غـیر تو را هیچ نخـواهیم بیا            جز تـوَلای شـما هـیـچ نـخـواهـیـم بـیا

کی می‌رسد زمـان غـمت انـتهـا شود            شیعـه ز درد غـیبت رویت رها شود
بـنـگـر مـیـان قـلـب مُـحِـبّـیـنِ آل تـو            هر جمعه از فـراق تو برپا عزا شود

بر درد دوری تو طبـیـبی نخـواسـتیم            ایـن دردِ لاعـلاج بـه دیـدن دوا شـود
کی می‌شود که کوری آل‌سعـود پست            بـر تـو نـماز جـمـعـۀ مـا اقـتـدا شـود
آبـاد کی کـنی تـو بـقـیع و به امـر تو            صحـنی بـرای مـادرت اول بنـا شود
آقـا بـیا بگـو به چه جـرمی کـنار آب            رأس امـام تـشـنـه‌ای از تن جـدا شود
کهـنه لـباس او بـرود غـارت و تـنش            در زیـر نـعـل تـازۀ دشـمن رها شود
ناموس او رود به اسیـری و رأس او            تا شـام هـمـدم سـر سـرنـیـزه‌هـا شود

آقـا ببـیـن که جـدّ تو مهـمان شـام شد            دردی که بدتر از غم کرب وبلا شود
وای از دمی که عمۀ قـامت کـمان تو            با اشـک و نـالـه وارد شـام بـلا شود
با رقص و تار و هلهله آیند در رهش            بر مرگ خود ز شدت غُصّه رضا شود
وای از گذر ز کوی یهودیّ شهر شام            رأس همه شکـسـتۀ سنـگ جـفـا شود
بزم شراب و چوب یزید و لب حسین            قـدّش به زیر بـار غـم و درد تا شـود

اذنـی بـده که نـوکـر تو روز اربعـین            پـای پـیـاده راهـی کـرب و بـلا شـود

زینب و کـوچه و بـازار، امان از کوفه            بـین جـمعـیت و انـظـار، امـان از کوفه

حـجـة بن الحـسن آقـا دمِ دروازه بـبـین            عـمه‌ات گـشت گـرفـتار، امان از کوفه

حرمله گشته عنان‌گیر و نگهـبان خولی            شـمر هـم قـافـله سـالار، امـان از کوفه

آبـروریـزی این شهـر کـم از شام نبـود            کـم نـدیـد از هـمه آزار، امـان از کوفه

آبرو داشت در این شهر به این روز افتاد            دخـتـر حــیـدر کــرار، امـان از کـوفـه

وسط خـطـبه او هـمهـمه در شهر افـتاد            دیـد بـر نـیـزه سـرِ یـار، امـان از کوفه

چه سری خونی و خاکستری و خاک آلود            وای از لحـظـه دیـدار، امـان از کـوفـه

زینبِ پـرده‌نـشین حـبـس‌نـشین شد آخر            داد از کـوفـیِ بـی‌عـار، امـان از کـوفه

سخـتی حـبس به دیـده نـشدن می‌ارزیـد            سخـت‌تر مجـلس اغـیار، امان از کوفه

وامصیبت، (دَخَلَت زینب علی اِبنِ زیاد)            پس کجـا بود عـلـمـدار، امـان از کـوفه

طعنه‌ها بود که بر اشک دو عینش می‌زد            خیزران بر لب و دندان حسینش می‌زد